“Ik was 15 toen ik mijn eerste sigaret rookte. Je kent het wel: klasgenoten die tijdens de pauze stiekem achter de fietsenstalling stonden, stoer pratend met een sigaret tussen de vingers; Ik wilde erbij horen, zo simpel was het. Van 1 sigaretje per dag werd het 2, toen 5, en voor ik het wist rookte ik een pak per dag.” 
Dertien jaar lang vertelde Mick zichzelf dat hij elk moment kon stoppen als hij dat wilde. Maar stoppen deed hij allesbehalve. “Tot ik geveld werd door een heel zware longontsteking. Ik lag in bed, happend naar adem met een continue angst in mijn lijf. De dokter wond er geen doekjes om: als ik zo doorging, zou ik op termijn ook zonder longontsteking naar adem moeten happen…”. Die wake-up call had Mick blijkbaar nodig om te stoppen. 

Die ene sigaret die het helemaal verknalde …

Drie maanden hield hij het vol, tot die ene verjaardag van zijn beste vriend. “Iemand zei: ‘Eén sigaretje kan geen kwaad’. Ik wist ergens wel dat het onzin was. En ik had zelf ervaren hoe mijn conditie erop was vooruitgegaan tijdens mijn rookvrije maanden, hoe ik ’s ochtends niet meer hoestte en hoe mijn kleren niet meer stonken. Toch ging ik overstag en stak ik ze op, die ene sigaret die het helemaal verknalde …  De volgende dag kocht ik weer een pakje. Die longontsteking? Daar wilde ik niet meer aan denken.” 

De teleurstelling in haar ogen

De echte verandering kwam pas 4 jaar later toen Mick Tamara ontmoette. “Love at first sight. Ik vond haar prachtig, intelligent maar … ze haatte de geur van sigaretten. Bij onze eerste kus trok ze haar neus op. Ik zag de teleurstelling in haar ogen en ik voelde me stinken. Maar het was meer dan dat: ik zag echt een toekomst met Tamara, een gezin en dan wil je toch het goede voorbeeld geven? Plus, ik rekende uit hoeveel geld ik elk jaar letterlijk in rook zag opgaan. Met dat geld zouden we ieder jaar met vakantie kunnen gaan.  Tamara heeft geen veto  gesteld: zij of de sigaret. Ik wilde zelf - en eigenlijk al heel lang - terug naar een rookvrij leven.” 

Stress en goesting

Al was het voor Mick heel moeilijk om terug te stoppen. “Bij mijn eerste rookstoppoging was ik heel ziek en kon ik met moeite ademen, laat staan roken, dus die eerste - doorgaans moeilijkste dagen - zonder sigaret ben ik toen zonder erbij stil te staan doorgekomen. Dat was helemaal anders bij mijn tweede poging. Ik had constant goesting en was enorm gestresseerd.” 

Fietsen

Micks vader, ook een ex-roker, raadde hem aan om een groot glas water te drinken telkens als hij zin had in een sigaret.  “Hoe gek het ook klinkt: dat werkte voor mij. Ik dronk meer dan twee liter per dag (lacht). Ik had ook ergens gelezen dat enkele keren diep in- en uitademen een goed afleidingsmanoeuvre is, en ook deze tactiek paste ik toe wanneer ik cravings had. En fietsen natuurlijk. Dat is misschien wel mijn echte redding geweest. Het was trouwens ook m’n vader die me overhaalde om op de fiets te springen. Die eerste tocht was een marteling, ik hapte naar adem bij de kleinste helling.  Ik vond het ook heel gênant en confronterend dat mijn pa een betere conditie had dan ik. Maar met de weken ging het vlotter, werd mijn uithoudingsvermogen beter en gaf het me zelfs een kick: die frisse lucht in mijn longen, de gezonde blos, de energie die door mijn lijf stroomde. Daar kon geen sigaret tegenop.”
Voor Mick het goed en wel besefte werd hij een pur sang wielerfanaat. En de niet rokende vader van twee fijne dochtertjes.

Een venijnig beestje

“Als ik er nu op terugkijk, vind ik het zo dom dat ik niet heb volgehouden na die longontsteking. Men zegt wel eens dat als je het drie maanden volhoudt zonder sigaret, de grootste strijd achter de rug is. Misschien heb ik me daardoor die avond op dat bewuste verjaardagsfeestje toch laten vangen door dat ‘eentje kan geen kwaad’ … Maar nicotine is een heel venijnig beestje. Dat is mijn advies voor iedereen die stopt: ééntje bestaat niet. Hou vol – het leven is veel fijner zonder sigaret.”